In mijn eerste wandelingen bespraken we vooral waarom ik zo’n stress had en waar het vandaan kwam. Ik weet nog dat ik geen zin had in de wandeling en dat ik het eigenlijk heel erg spannend vond, terwijl ik normaal heel erg van het aanpakken ben.
In de eerste paar minuten van de wandeling kwamen we bij een kruising aan en vroeg Agnes welk pad ik wilde nemen. Denkende dat ik een impulsieve beslissing maakte, koos ik niet voor het bospad, maar voor het pad wat nog even langs wat huisjes liep. Blijkbaar was dit al een coachingsopdracht en kon deze beslissing reflecteren hoe ik me op dat moment voelde of waar ik behoefte aan had. En toen ik er goed over nadacht was dit inderdaad het geval.
Ik had heel erg behoefte aan mensen en een beetje ruis om mij heen en altijd, zodat ik me niet alleen voelde. Bijvoorbeeld, als mijn moeder of zusje allebei van huis waren, ging ik mij onrustig voelen. Ik wilde mijn niet met mijn gevoelens en onrust confronteren. Hierdoor koos ik niet het stille bospad, maar het pad met de huisjes.
Na deze oefening dacht ik al dat deze coachwandelingen heel anders zouden gaan zijn dan dat ik verwacht had.
Vaak begonnen we een wandeling met dat ik een beetje vertelde hoe het ging met me en dan bleek dat ik natuurlijk heel erg veel in mijn hoofd zat met al die onrust, echter zat dit inmiddels ook in mijn lichaam. We gingen vervolgens een mediterende oefening doen zodat ik uit mijn hoofd en in het hier en nu kwam en zodat ik voelde wat er in mijn lichaam eigenlijk allemaal gebeurde.
Ik merkte dat ik, ondanks dat ik altijd best veel praat over mijn emoties, ze toch een beetje wegstopte. Dat het in deze periode, met alles wat er gebeurde in de wereld en in mijn directe omgeving, toch even teveel werd. Agnes wist precies de juiste vragen te stellen om deze emoties naar boven te laten komen.
Na elke wandeling voelde ik me lichter (letterlijk), kwam mijn hongergevoel terug (stress heeft bij mij enorm effect op mijn eetlust) en zat mijn borstkas niet meer op slot, zodat ik echt weer diep kon ademhalen.
Door Agnes realiseerde ik mij hoe ik denk. Mijn denkpatronen en hoe ik tegen mezelf sprak in mijn hoofd was in die periode heel erg negatief en dit had ik niet door.
Ik merkte dat het sinds de wandelingen steeds weer een stuk beter ging. Soms ging ik naar de wandeling met het gevoel dat er niet echt veel te bespreken was. Maar ik had het mis. Elke keer als ik naar de wandeling ging met een bepaald gevoel, bleek er iets anders onder te zitten. En aan het eind van elke wandeling was ik weer verbaasd van wat er uit de wandeling gekomen was. En als ik dit besprak met Agnes, voelde het alsof ik deze niet meer overal mee naartoe sleepte.
Ik had van tevoren nooit gedacht dat er zoveel los zou komen of dat ik überhaupt zoveel vasthield. Na elke wandeling voelde ik me weer een stukje lichter. En nu, na 5 wandelingen in 2,5 maanden, gaat het goed met me, en kan ik weer zelf verder.
Het is lastig om sommige dingen zelf op te lossen, al helemaal als het een conflict is binnen jou, dus ik ben blij dat ik wat hulp gehad heb.
Boukje
vrouw, 20 jaar