Muur
Soms loop je pijnlijk tegen jezelf aan.
Herken je dat?
Ik herken het ook.
Ook al ben ik psycholoog en wandelcoach.
Niets menselijks is me vreemd.
‘Gelukkig maar’, komt mijn ratio me snel tegemoet om me gerust te stellen:
‘Dat maakt dat je je coachklanten ook zo goed begrijpt!’
En dat is wel waar.
Mijn ratio helpt me nu om even van het nare gevoel weg te komen.
Maar weet je…
Geconfronteerd worden met jezelf is pijnlijk.
En ook schaamtevol, merk ik.
Liever loop ik ervan weg. Voel mezelf bijna letterlijk kleiner worden.
Maar weglopen van jezelf, dat kan niet.
Twijfelen
Afgelopen week was er zo’n moment.
Ten overstaan van een groep van zo’n 15 ondernemers (online) gaf ik schoorvoeten toe dat ik struggel en soms best wel baal van mezelf.
Dat ik als ondernemer zoekende ben hoe vorm te geven aan mijn nieuwe website.
Dat het veel tijd kost en langer duurt dan ik zou willen.
Ik schrijf mijn website teksten zelf. (Dat kan ik zelf toch wel?)
Maar ik twijfel.
Ik verbeter en verander voor de zoveelste keer mijn teksten.
Laat me gemakkelijk afleiden door andere ‘belangrijke’ zaken.
En stel het uit om mijn teksten aan de webbouwer te geven.
‘Het is nog niet goed genoeg’, hoor ik in mijn achterhoofd.
‘Het moet wel in één keer goed zijn. Want, wat als het niet goed overkomt op je website?’
Dit heeft te maken met zichtbaar durven zijn.
En dat vind ik toch wel een lastig ding.
En toen kwam er nog meer zelfkritiek uit mijn mond rollen.
‘Ik zou beter moeten structuren en plannen. En ik zou zaken meer kunnen systematiseren: dat zou me een hoop tijd schelen. Maar digitale nieuwe programma’s…, dat is niet mijn sterkste kant.’
Dat ik allerlei zaken gestructureerder en effectiever aan kan pakken, schuif ik zorgvuldig voor me uit. ‘Het gaat toch ook wel prima zo?’ laat een andere stem in mijn achterhoofd weten.
Ik hoor mezelf dit hardop zeggen tegen mijn mede-ondernemers.
Om vervolgens te zeggen: ‘Erg hè, dit is waar mijn coachklanten ook tegenaan lopen. Gepieker. Twijfelen. Jezelf niet goed genoeg vinden. Dingen vermijden. Onderliggende faalangst.
Dit is waar ik ze bij help en ondersteun. En ik worstel er zelf zo nu en dan ook mee.’
Er volgt een golf van schaamte door me heen. Ik kijk weg, merk ik. Shit. Iedereen ziet me online…
Kan het eigenlijk wel? Dat je als psycholoog/coach struggelt met dingen waar je klanten ook mee worstelen? Meteen komt er een kritische gedachte in me naar boven: ‘Nee, dat kan écht niet!’ En hupsakee, daarmee leg ik de lat voor mezelf alweer een stukje hoger. Pijnlijk loop ik tegen mijn eigen lat aan. Au!
En juist als ik denk ‘Ik wil verdwijnen van dit online scherm’, komen er hartverwarmende en herkenbare reacties van collega (coach)ondernemers. Juist in het delen van wat ik lastig vind, ontstaat iets moois. In het delen van mijn kwetsbaarheid ontstaat de verbinding met de ander.
Dat wéét ik wel, dat het zo werkt. Want ik heb ook het boek van Brené Brown gelezen over de Kracht van Kwetsbaarheid en ik heb meerdere keren haar TED talks gezien.
En toch, de momenten waarop je overvallen wordt door je eigen kwetsbaarheid, zijn enerzijds bijzonder en anderzijds ongemakkelijk tegelijk.
Maar juist door de struggel met jezelf te vóelen en te delen, ontstaat iets moois: wezenlijke verbinding.
Kwetsbaarheid
Kwetsbaarheid in anderen, waarderen we. Dit ervaar ik ook met mijn coachklanten als ze zich kwetsbaar tonen. Dat vind ik heel bijzonder. Dankbaar dat ik aanwezig mag zijn bij zulke momenten.
Maar je eigen kwetsbaarheid tonen, dat is een ander ding.
Daar is moed en kracht voor nodig.
Als psycholoog/coach zit ik dan best wel in een comfortabele rol. (Door)vragen, luisteren, samenvatten. Soms wat uitleggen. En niet of nauwelijks iets van mezelf hoeven te delen (al doe ik dat soms wel, als dat iets toevoegt voor het proces bij de ander).
Als ondernemer zit ik in een andere rol en begeef ik me meer op onbekend terrein. Elke volgende nieuwe stap, is een stap buiten mijn comfortzone. Het pad is voor mij minder zichtbaar. De leerzone binnen stappen is een proces wat hand in hand gaat met discomfort, onzekerheid en angstgevoelens. Een herkenbaar gevoel voor iedereen die zich buiten de comfortzone begeeft. Ieder in zijn eigen context.
En dan word ik tijdens de online meeting uitgedaagd met de vraag of ik hierover iets kan opschrijven voor op LinkedIn. Ik word overvallen. Vind het spannend. Maar ten overstaan van de groep ondernemers ga ik de uitdaging aan.
Ik loop er niet voor weg. Omarm het. Met mildheid voor mezelf. Het hoeft immers niet perfect…
De verbinding met de ander (en met jezelf) zit in de onvolmaaktheid van de mens.
En zo is bovenstaand stuk tot stand gekomen….
Herken jij dit ook? Loop je ook weleens pijnlijk tegen jezelf aan?
Wat is jouw ervaring? Deel het gerust!
En onderstaande link wil ik graag met jullie delen.
Het gaat over uit je comfortzone stappen.
Over angst versus zelfvertrouwen.
Zeer helder weergegeven.
